Prolog.

~ Perspektywa Samanthy.

 

Kiedyś wszystko szło mi na przekór, w szkole zawsze stałam na uboczu, nikt nie interesował się mną, byłam szarą myszką. Dla rodziców najważniejsze były pieniądze i praca, niestety nie ja. Dlatego wyprowadziłam się od nich i zaczęłam swoje własne życie. Znalazłam pracę w Nandos, to może wydawać się śmieszne, ale tam poznałam mojego obecnego chłopaka, siedział przy stoliku, a ja poszłam po zamówienie i tak się zaczęło, kiedy dawał rachunek, razem z nim zostawił karteczkę z numerem telefonu, dzięki tej pracy nie dość, że poznałam miłość to jeszcze było mnie stać na mieszkanie, w którym mieszkam z najlepszą przyjaciółką. Po tylu latach, los się do mnie uśmiechnął. Moje życie się derastycznie zmieniło, ale dziękuje za to, dziękuje całym sercem. Przyjaźń i Miłość - dwa najważniejsze słowa w życiu...

~ Perspektywa Sary.

    Dzień jak dzień - spędzony z przyjaciółmi i wrogiem. Tak, wrogiem. Jest nim sam Zayn Malik. To ironia, kiedy nienawidzisz faceta, za to, że go kochasz. Tak jest w moim przypadku. 

     Jeszcze cztery miesiące temu, tworzyliśmy przykładną parę. I po 2 latach coś pękło. Kiedy Zayn ode mnie odszedł, zabrał ze sobą część mnie. Bolało, to tak cholernie bolało i boli nadal. Nie mogłam się pozbierać, jednak mam cudownych przyjaciół, którzy mi pomogli. Na zewnątrz wyglądam jak normalna dziewczyna, która po utracie chłopaka się pozbierała i zapomniała o swoim byłym. Jednak w środku jest zupełnie inaczej, ciągle go kocham. Tak strasznie brakuje mi jego uścisków, pocałunków, tego wszystkiego co on mi dawał. Mieszkam z moją najlepszą przyjaciółką, dziewczyną Nialla Horana - Samanthą Stewart. Jestem jedynaczką, dlatego też traktuję ją jak swoją siostrę. Pracujemy w Nandos, gdzie to właśnie poznałyśmy chłopaków, a raczej pierwsza ich poznała Samantha i tam właśnie doszło do jej zakochania w uroczym Irlandczyku. Pamiętam to, jakby zdarzyło się dzisiaj. To niesamowite, jaką metamorfozę przeszłam po poznaniu Samanthy.

  Wychodziłam właśnie ze szkoły, kiedy to zobaczyłam siedzącą na schodach, zapłakaną ośmiolatkę. Podeszłam do niej, położyłam jej rękę na ramieniu.

- Co się stało ? - zapytałam swoim dziewczęcym głosem i usiadłam obok.

Brunetka spojrzała na mnie zapłakanymi, dużymi oczami i się lekko uśmiechnęła. Odwzajemniłam to i dałam jej chusteczkę.

- Dziewczyny schowały mi buty - odpowiedziała.

- Nie płacz, teraz będziemy najlepszymi przyjaciółkami i nikt Cię już nie skrzywdzi - powiedziałam i przytuliłam dziewczynkę.

Tak właśnie zaczęła się nasza przyjaźń. Teraz patrząc na to uśmiecham się, gdyby nie ta cała sytuacja, być może nie znałybyśmy się. Dziękuję losowi, za taki skarb.

Tak więc jest prolog, który mi się podoba. Nie wiem jak Weronice. ^^ Tak więc ona pisze z perspektywy Sam , a ja z perspektywy Sary. ;D Jak na razie jest skrót, tego co się działo kiedyś. ale w pierwszym rozdziale już będzie jakaś akcja!:D

Tak więc zapraszam do czytania, komentowania i dodawania do obserwowanych. 

Pozdrawiam - Domciakowa.xd

Tu Weronika, mi prolog również się podoba. Tak jak napisała Dominika, jest to skrót i przedsmak całej historii, mam nadzieje, że się spodoba.
- wera xx